İdam Şiiri - Ayhan Demiralay

Yıkılmamak için tutunduğum
Ellerin değil demir parmaklıklar
Umarsız bir çocuk gibi koşmamı engelleyen
Sen değilsin şu çelik kafes
İlk defa bir beyaz gömleği giyince
Bana yakışmadı biliyor musun?
Saçlarım uzamış sakallarım kirli
Bilmiyorum ki neden di
Buralarda olmamın sebebi
Birazdan şu beyaz sakallı hoca
Şuursuzca son duamı okuyunca
Birde iğrenç kravat takacaklarmış
Misyonunu tamamlayınca tekrardan çıkaracaklarmış
O kravatın misyonu asla bitmeyecek biliyormusun?
O kravat tam dört dünyayı birbirine bağlıyor
Bir anlamda dengeyi de o sağlıyor
Birincisi benim kendi dünyam
İkincisi bizim hiç beğenmediğimiz pisliğe gark olmuş şu yuvarlak şey
Üçüncüsü Cennet ve
Dördüncüsü Cehennem
Şu anda kendi iç dünyamda şu biçare kalbim
Bedenimse şu paspal yuvarlak kürede
Ruhum ne tarafa gidecek onu bende bilmiyorum
Hani her şeyi bildiğimi sanıyordun ya
En nihayetinde bunu hiç bilmiyorum işte
Son istediğim ne olursa gerçekleştireceklermiş
Sanıyorum kahkahalarımı duyuyorsun
Bu dünyada hiçbir istediğimin olmadığını ve bununda asla olmayacağını biliyorsun
Ama madem son isteğimi söylemem adettenmiş
Ben şu kısa yaşamımın her anında senin yanımda olmanı arzulamıştım
Şimdide bu istek değişmeyecek
Yine senin yanımda umarsızca durmanı istiyorum
Üstelik bununda olmayacağını biliyorum
Hayatımın hiçbir evresinde sen olmadın ki
Şimdi son anlarımda neden olacaksın
Ey benim aslında hiç var olmayan sevgilim
Ben sessiz sedasız gidiyorum yitik ömründen
Üstelik sana bir hoşça kal bile diyemeden
Oysa ne çok isterdim
Gözlerinin içine öylece bakarken
Hoşça kal ey sevgili ben şimdi gidiyorum
Titrek dudaklarından öperken…

…Ayhan…