İçtimai Hüzünler Şiiri - Nihal Bıkım

Yarim,
Gittin ya hani sen benden,
Hayatı öğrendim yokluğunda.
Önce şehrin arka sokaklarını vurdu yokluğun.
Kaybolmuştu gizemli havası.
Kırmızı rujlu kadınlar cirit atıyordu,
Yüksek gerilimli tenhalığında.
Karanlık bakışlı lümpen adamlar peşlerinde
İz bırakarak gecenin saklayıcılığına...
Ürktüm,
Kactim arka sokaktan,
Ellerimde düş kırıklıklarımla...

Sonra bulutlar...
Beyazdan griye dönüşürken,
Yüreğimin tam içine akıttı günlerce, hicranlı yaşlarını.
Kirpiklerime bıraktı buğusunu
Güneşe devrederken gökyüzünü.

Gökkuşagı da renklerini alip gitti ardindan
Sarısını bırakarak ruhuma.
Ki,sarı buza kestirdi yüreğimi...

Hani güneşe asmıştık ya düşlerimizi;
O da alıp kavuruculuğuna,
Gitti Hazarbaba Dağı! 'nın zirvesine;
Hazar golundeki batık şehri aydınlatmak için..

Umutlarım...
Nadasa yatırdım senden sonra,
Tomurcuklanip filizlensin diye.
Ve ben,
Yalnız intiharlar yaşadım kaç zaman bilmediğim;
Hasretine sarıldım sonra,
Yine yanıldım.

Küllenmiş bir tarihin toz zerrelerine sakladım seni,
Ki tarih de korumadı ülkemin ürkek bakışlı, ezeli çocuklarını...

Oysa biz Peri'de aklayacaktık kararmış ruhlarımızı
Söğüt altında tenlerimiz yolunu ararken.

Sığındım sonra kalbimin en kuytu yerine
Doğmak için yeniden hayata.

Rest çekiyorum artık tüm acılara
İçtimai hüzünler şaha kalkmışken...