İçten Vurulmuşum Sana Şiiri - Cafer Taşkın

sabah ilk senin sesini duyarken
dünyam değişiyor sanki...
nasıl da ayrı geçiyor zaman
sen orada, ben ise burada
hasretin dayanılır gibi değil
hep düşüncemin içinde, aklım sende,
dönüp dolaşıyor duygularım
senden yana esiyor rüzgarlar
sana doğru güneş doğuyor
dallar ve yapraklar ismini fısıldıyor
ayın şavkıyan yüzünde resmin çizilmiş gibi
yıldızlar senden tarafa düşüyor
yağmur yağınca seninle sevişiyorum
şimşek çaktığında korkun kazınıyor kalbime
seni en inandırıcı bir yemin içer gibi..
seni içten bir dua okur gibi..
yüzümü doğan güneşe teslim edip
yeri-göğü yaratana 'ya divana sere sıbe'
ya divana sabahın sahibine senden yana
yakarıyorum yüzüme yollar çizer damlalar
bir tel saçına zarar gelmesin diye
sana gelen dert bana, sana gelen bela...
sana yazılmış olumsuz ne varsa bana...
yaşamın içinde üzülüp, keder duyacağın
yanlış insancıklar, içlerine henüz aşkın
ve sevdanın zerresi işlememiş insanlar..
sana değil taşa çarpıp, taş kesilsinler...
ben içten vurulmuşum sana..
umudum ve tek çarem seninle olmak,
senin içinden çıktığın kültür beni,
doğduğun toprakların mayası mı?
içten samimi ve sevgi dolu olman..
bazen düşünüyorum ince ince..
senin gibi çıkarsız, pazarlıksız,
yani böylesine sevgi dolu,
dağa taşa, uçan kuşa..
börtü böceğe haykırmak istiyorum
ey insanlar! .. ey dünyanın geçici,
misafir olduğunu unutanlar...
boş ve içi küflenmiş olmanıza nedir sebep? ..
neden görmezsiniz bu iyilik dolu,
ve dostlukla yoğrulmuş yürekleri,
neden kendiniz gibi sanırsınız..
ve öyle yargılıyorsunuz herkesi..
bakın yanıbaşınızda duruyor,
sevda ve aşk deryası.
hani demiş ya usta şair:
'deryanın içinde olup, deryayı bilmeyen balık gibi'
yani gözünüzü kör, kulağınızı sağır,
duygularınızı taş ve ellerinizi balyoz,
sevginizi cüzdanınızın kalınlığına,
mal ve mülkünüze göre ölçmeniz..
bu kadar güzellikleri ticari malzeme bilip,
olanca gücünüzle kötülük kurmanız neden? ..
ama neden bu öfke ve hainlik...
'her ağacın kurdu kendinden olur' der,
ne güzel anlatır halbuki halk türküleri.
neden anlam katmazsınız yükselen sese..
içinizi kaplayan hırs ve ihtiraslar..
ancak bataklığa sürükler özünüzü.
başka da bir doğruya varmanız çok zor..
inanç dersiniz;
paraya ve güce mi inanmak,
güçlünün yanında, mazlumun karşısında
bu mu büyüklük, bu mu insanlık,
yaşamı bitmeyen bir curcurna karnavalı
karmaşık bir çizgide değil,
sade ve olumlu düşüncelere kurmalı hayatın ibresini,
'bu ne yaman çelişki anne'
evet gerçekten ne bu ya! ...
yani neyi kime nasıl anlatmalı..
bunca roman, hikaye, şiir...
sinema, tiyatro, resim, müzik
doğru mesajları verememiş demek,
ya da kalın kafaların işi değil bu meziyetler,
demek ki bunca hapis, kanlı ölüm..
sürgün, faili meçhul cinayetler..
hepsi hepsi boşunaymış ha! ..
bunca bedeller, bu günlere gelmek için miydi?
yine de hayatı sevgi yumağının döngüsünde,
düşleyip yaşamak ve özümsemek istiyorum.
çünkü hala ay ve güneş doğuyorsa
ve hâlâ güzel olan duygular varsa ve yaşanıyorsa,
dostluğu ve kardeşliği görebiliyorsak,
bu gerçekten iyi insanların var olduğunun kantıdır.
çünkü kötülerin 'gölgesi ve izi olmaz'
ben en azından böyle düşünüyorum.
bunca kötülüğe rağmen,
hayatı ve insanları seviyorum.
gonca gülü dalındaki dikenle
sevgiyi içindeki kıskanma güdüsüyle,
bazı insanları da nankörlükleriyle,
yine de seviyorum...
delicesine seni sevdiğim gibi sevgilim.
içten ve derinden her gün biraz daha içten
vurulmuşum kayıtsız-şartsız sana.
her gün içten ve derinden vurularak, seni seviyorum..

İzmit / 03.06.2002 Saat: 02,10