İçten İçe Büyüyen Şiiri - Hayrettin Güven

Leylalar hiç solamdı yürek bahçemde,
Hep vardılar dün olduğu gibi...
Çöle dağılan bir yüreğin sancısı bu,
O çöl ki kaç sevdalıya dar ağacı kurdurdu.
Susmanın her demini bir erdem sandı gönlüm,
Yutkunup gözlerime serdi gecenin yıldızlarını,
Kayıtsız,duyarsız kalan bakışların seline,
Aldanıp serdim yüreğimi,
Yine her şey kendi yanlızlığında gülümsüyor.
Gün be gün bölünüyor yüreğimdeki acı,
Mum ışığında titreyen gülün,
Mevsiminden sonrası hazandı.
Bilirsin umutlarım vuslatında ötesinde,
Sesini duymadığım akşamlarda,
Hayatın vadilerindeki bahara bakardım...
Yuvarlanıp gelen karlardan,
Kopup gelen çığ parçalrıydı,yollarımıza düşen...
Kollarımızı bir olmazlık boşluğunun içinde,
Müebbete mühürleyen kalemsiz ve kelamsız,
Bir aymazlıktır içten içe büyüyen...