İçten Dökülen Şiiri - Fadime Almamış

Kimseden vazgeçemedim
Bir ayrılık resminde gözyaşı gibi oldum
Korktum
Aldanmaktan, acizlikten
Ve de kaybetmekten
Bu yüzden elveda sözünden kaçtım en uzağa
Takıldı ayağım taşa
İnan bana çok acıdı
Ama hissetmeden yola devam ettim
Duygularım içten dökülürdü
Tanıdıklarım kahpeleşiyordu
Ve yağmurlu bir günde
Gözyaşım toprağa döküldü
Tanecikler dökülürken yere
Ses çıkmıyordu dilimden
Çünkü derinlerimde deprem yaşanıyordu
Her ağladığımda yüreğimde bir insan ölüyordu
Yağmur yağdında gözyaşımı hatırlardım
Yağmurla gözyaşı karışırdı toprağa
İçimde ateş yanardı
Kimse söndüremezdi
Dökülen yaşlar birini unutmak içindi
Onları ruhumdan çıkartmak istedim
Beni öldüren acıyı yüklüyordu çünkü