İçten D'okunmak Şiiri - Tuba Gürdere

O gün aşk vardı.
Ulaşabildiğin bir aşktı hayat.
İçinde gerçekliğinin gerçekleştiği an.
Çocukluğunun gülüşünde en mutlu hüzün.
Kalbine doğduğu kadar mutluluğa ulaştığın an.
Alabildiğine bir çiçek bahçesi.
Teklikten, tek bakışta birliğe bütünlenen.
Ne ayrılabilirdi aşkta tek olmak,
nede aşka bütünlenmekte birlik bölünürdü.
Dağılan bakışta en narin çiçeği kucaklamaktı anlamak.
Sayarken yaprakları ulaşılmamış zamanlara,
zamandan yok etmekti anı.
Ve aşkı üstelik yaşamdan yaşamadan.
Ardından dağılıverirdi an ve bakışına yapraklar.
Bir papatya an olurdu hüzne dağılmak için.
Bir sonra ki an gelincik boynunu büker dağılırdı kendinden.
Umuda kan rengidir, zamana gizdir aynı an kalpten duyuşlar.
İşte dersin!
Sevmek aslını.
Tüm zamanlara meydan okumak!
Yani meydan, toprak, kendi iklimine inat buluşmak can olmak.
Yaşamak öylesine değil,
tüm bahara bahçeye inat tek papatya için geçmek canından.
O gün aşk vardı.
Yaşanan, yaşanmayan tüm zamanlara inat.
Anlarsın o an tüm zamanlar aşkta bahara çalar.
Yani mevsim yaşar kendini,kendini yaşayan mevsimsiz.
Kendinden dağılan yapraklar bakışına bir iklim katar.
Dağılan kalbin yeniden kendine çoğalır bütünlükten.
Ulaşırsın yokluğa, yaşamın özüne özünden varolana dek.
Aşk yaşanacak zamanlara tüm coşkunluğunla çoğalandı.
Ellerinde kan rengine boyalı şiir' e en narin çiçek.
Kalbin kadar tutkulu kendinden savrulandı o.
Ulaşılmamış zamanlara ulaşan.
Tüm zamanlara meydan okuyarak,
İşte dersin!
Yaşamak öylesine değil,
tüm bahara bahçeye inat.
Kalbinde bir buruk tad tüm anı kuşatarak!
O gün aşk vardı.
Anlarsın aşk her daim yüreğinde varolandı.
Yaşanacak zamanlara,ulaşılmamış zamanlara aşktı adanan.
Ulaşılmamış zamanları aşkla yaşatandı aşk.
Yaşadığın andan ulaşılmamış zamanlara ulaşmış gibi,
zamanın içinde bulmaktı kendini aşk.
Zamana sığdıramadığın bir sen vardır yani zamansızlığın.
Ancak bir sen vardır teklikten, tek anda birliğe varolan.
Anlarsın ulaşmak kendinde varolmaktı zamanla.
Yani demek istediğim aşk,
dokunduğunda kendini okumanın ilmiydi.
Bir çiçeğe dokunduğun an yok olduğun değil.
Tüm zamanlara meydan okuyarak,
Bir ana yaşam sığdırmanın resmiydi içten dokunmak.