İçteki Kapı Şiiri - Sinan Bayram

Bir sessizlik var kalbimin merkezinde,
Ne dışarıdan gelir, ne içeriden.
Bir daire gibi döner varlık,
Ve ben, o dönüşün tam ortasındayım.

Işık — ne gökten iner, ne yerden yükselir,
Sadece hatırlanır,
Bir zamanlar unuttuğum bir ismi
Kendi içimde yeniden duyarım.

Her soru, bir kapıdır aslında,
Her cevap, o kapının gölgesi.
Ve hakikat, ne açıkta, ne gizdedir —
O, bakan gözle görülen değil,
Bakan gözün ardında doğandır.

Kendimi kaybettiğim yerde buldum seni,
Sen kimdin, ben kimdim, çözüldü ayrım.
Belki de ezoterik olan budur:
Birlikte eriyen iki bilinç,
Ve arada kalan o ince ışık çizgisi.

Zaman durur, anlam sızar,
Ve ruh — kendi yankısını duyar sonunda:
“Ben aramadım seni, sen çağırdın beni,
Ama ikimiz de aynı merkezdik aslında.”

Sinan Bayram