İçsel Depresyon Şiiri - Tuğba Uzüğüten

Gecelerin karaltılarında bir sessiz çığlığım şimdi
Sana ulaşamıyorum rüyalarımda bile...
El gibisin... Bakmıyorsun; baksan da görmüyorsun
İçim nasıl sızlıyor; nasıl eziliyor bilmiyorsun...
Yeniden alışmaya çalışıyor,
Bu sızıyı sindirmeye çabalıyorum...

Aynı ölüme kaç kez içi burkulur insanın?
Kaç hançer daha çıkabilir insan yüreğinden?
Söyle kaç kez sürürsün düşlerini dağ-tepe?
Hırçın kayalıklara kaç kez savurursun kaçırmamak için aklını?
Sen, kaç kez daha umudunun can damarlarını kesersin benim için?
Ve kaç kez daha ölümden döner bu yürek söyleyebilir misin senin için?