İçkörlük Şiiri - Önder Karaçay

Yaşadığımız körlük zamanın algısına dönüştü
Kötülüğün dili hakim duygu ve düşüncelerimize
Sözü kirletmenin hüner sayıldığı bir çağdayız
Çürüme her tarafı sarmış
Geriye dönen göç yüzünden topallar bir adım önde
Kötürümleşmek bu olmalı
Neredeydik?
Ne yapıyorduk ki bütün bu yaşananları görmedik
Yaşadıklarımızın anlamını yerli yerine koymadığımız için olsa gerek
Zamanı bir saman alevi gibi tüketiyoruz
Hayatın o kadar uzağında duruyoruz ki
Bize sunulan kirli siyasetin gündelik hengamesi içinde kayboluyoruz
Ne devşirsek onu yaşama biçimi kılıyoruz
Dik duruşa, ahlak ve vicdan gibi hasletlere hasretiz
Göz göze gelmek, söz söze durmak en yabancısı olduğumuz iki olgu
Kuşların dilinden, doğanın değişimlerinden, mevsimlerin renginden uzağız
Kışı yaşamadan sürekli bir yaz tembelliği peşindeyiz
Sokaklar, mahalleler ölüyor
Aldırmıyoruz
Komşuluğun sıcaklığını bilen kaldı mı?
Sanal ne varsa gözbebeğimiz
Evler sığınaklarımız, işyerleri yabancılaşma arenası
Varsa yoksa kendi bencil dünyamız
Ötesi yok içimizde
Doğanın deviniminin bir parçası olduğumuzu unutmuşuz
Kuşlar gökyüzünde leke gibi geliyor bize
Dalda tüneyen kuşların zihninde kimbilir biz neyiz?
Ayak bastığımız toprağın değerini
Aidiyet duygusunun en önemli değerlerden biri olduğunu bilmeyiz
Sevgi gibi çabuk tüketiyoruz herşeyi
Yeni bir tüketimin kapısını aralamak adına
Engelsizliğin engeli oluruz kendimize
Kendimizi bir filmde görünce acırız halimize
Etrafımıza kendimizin ördüğü duvarlardan habersiz
Başkalarının bizim ördüğümüz duvarlara alçı doldurmasından rahatsız olmayız
Yüzümüz hep duvara karşı

Önder KARAÇAY