İçki Şiiri - Bayram Özbek

İÇKİ
İçkidir kötülüğün başı ve sonu,
Yazdığım şiire içkidir konu.

İçkidir kişiyi, Nemrud eyleyen,
İçkilidir yalan küfür söyleyen.

Nice haneleri yıktı bu zehir,
Nice ocakları, söndürdü ahir.

Namus iffet haya utanmak bilmez,
İçkililer ağlar, ama gülemez.

Yaşayan ölü o, yıkılmış varı,
Bazan sulu içer bazan da kuru.

Yaka-paça açık el sarkmış yana,
Ne büyüğü tanır, ne baba-ana...

Gözleri büyümüş, delice bakar,
İşi çile çekmek, hayattan korkar.

Ayaklan yalpalayıp dolanır,
Düşer kalkar çamurlara bulanır.

Dostlar düşman olur, bakmaz yüzüne,
Kimse inanmaz arlık sözüne.

Hiç sevindiği yok, her zaman yasta,
Hiç tedavi olunmaz, çaresiz hasta.

Tepeden tırnağa, küfre batmış,
Şerefi haysiyeti ne varsa atmış.

Dinden imandan habersiz yaşar,
Birgün olup şöyle yan gelip düşer.

Daha çok kusuru, yazmakla bitmez,
Evladı hanımı sözünü tutmaz.

O zaman ayıkır, der ki ne hâlim?
Heyhat! çok geç artık yakalar ölüm.