İçine de bak Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Mutsuz insanlar gördüm
Ebediyyen ve külliyen
Mutlu olmaları gerekirken
Ezelden bilindik gerekçelerinden
Mutsuzdular sebepsiz gerçeğe küserken…
Mutlu olan bazı insanlar gördüm
Ezelden gözardı edilen gerçeklerinden
Ebediyyen ve külliyen
Mutsuz olmaları gerekirken
Mutlulardı küsmeden gerçeğe gülerken!
Bahsetmem gerekirse asıl onlardan,
Ve biraz da bu ansız ve sebepsiz yargımdan;
Yüzlerinin üstüne kondurdukları
Mevcut durumları itibariyle manasız kalan
Kocaman gülüşleri değildi
Bana “Ama bu insanlar mutlu!” diye sayıklatan
Mevzu bundan başka bir şeydi anlaşılan
Ama bende ilk anda anlaşılamayan:
Kaynağı ta ruhlarından
Kopup gelen pırıl pırıl
Gözlerinden taşan ışıktı
Gözümü alamadığım ve
Orada işin gerçeğine ilk ayıldığım…
Hakkında bana yazdıran;
Mutluluk denilen şey!
Ne oturulup beklenilecek
Ne de peşinden koşulacak
Bir şey değilmiş!
Hele uzun uzun hakkında konuşulacak
Bir şey hiç değilmiş!
Mutluluk insanın içinde
Ta doğuştan beri var olan ama yazık bazen
Farkına varamadan ve belki de hiç tadamadan;
Öylece yaşayıp gittiği bir şeymiş!
Garip ama her nasılsa
Bildiğin sıradan insan
Kendi varlığının farkına vardığı an
Mutluluk sevdasının ardından
Koşmayı ve onu aramayı bıraktığı andan;
Daha da ötesi,
Asıl kendiyle barıştığı zaman
Sihir gibi bir şeymiş işte bu olan
Ruhundan taşıp yüzüne konan
Kocaman bir gülüş varmış
Tüm ruhuyla birlikte bedeni saran
Gözlerindeki aydınlıkmış ruhundan yansıyan
Mutluluk işte buymuş anlaşılan
Ne birinin senin yüzüne gülmesi
Ne de seni delice sevmesi falan değilmiş
Evet sevmekle ilgili imiş fakat
Tüm dünyadan, varlıktan bağımsız tek olaraktan
İnsanın kendini sevebilmesi
Durduk yere sebepsiz gülebilmesiymiş
Mutluluk en güzel bir delilikmiş !

Yılmaz BEKTAŞ