İçindeki Ben Şiiri - Mehmet Şahan

İçindeki “ben”i öldürmedikçe,
Kim olduğun asla bilemez insan!
Mel’una haddini bildirmedikçe,
Kendinde kendini bulamaz insan!

Akıldan da yoksun değilse şayet,
Aynada yansıman açıktır gayet!
Allah’ın emridir diyor ki ayet,
Kendinden bihaber olamaz insan!

Her zaman her işte üstün ben deyip,
İçinde şeytana dostun ben deyip,
İsterse olmasın kastın ben deyip,
Gönülden gönüle dolamaz insan!

Önceden özüne tutup merceği,
Ateş olsa bile yutup gerçeği,
Gözünün önüne atıp pürçeği,
Hülyaya, hayale dalamaz insan!

Kimisi dervişken kimisi han, edip
Hüsnü niyet varken hüsnü zan edip,
Olacak her işi olmaz zannedip,
Kimsenin ahını alamaz insan!

Yüze dost görünüp gerçekte düşman,
Olup da sonradan olsan da pişman!
İnsani değilse engeller aşman,
Damara zehiri salamaz insan!

İnsana bakarken gülmezse yüzün,
İyilik var iken görmezse gözün,
Dilinden dökülen gıybetse sözün,
Kevser’den bal olsa yalamaz insan!

Şahan der ki “kalu bela”dan beri,
Her şeyden üstündür insan değeri!
Gülistan olmazsa kalbinde yeri,
Cennet’ten köşk olsa kalamaz insan!