İçimizden evinin her santimetrekaresini oldukça okşamak isteriz. Kısa sürede yakınlığından, iç içe oluşundan adapte olunur işine evine. Elif’te bu duygularla baş başadır artık. Üstelik hayatında hiçbir duygusal ilişki yaşamamıştı o güne kadar. İç çekişmeleriyle çalkalandı durdu yüreği o günlerden beri. Tasavvur edilmeyen bir ezikliğini yaşadı çocukluğundan bu yana…
Elif evliliğe adım atmakla beraber, sevinç ve heyecan dalgasıyladır baş başa. En son gelinliğini giyip evinden çıkacağı vakit annesinin sözü aklından hiç çıkmaz:
—Bak kızım gözümün nuru gibi baktım sana, elimden geldiğince ayırmadım, kendi evladım bildim seni, öyle kabul ettim. Ama artık gelin gidiyorsun evine yuvana giderken bil istedim! Der.O zaman Elif annesine sarılır. Biliyordu ya bunu böyle duymak ne zordu.Babası peşin sıra gelir gözleri dolgun olarak:
—Kuzum sen bizim kızımızsın aklına bir yer gelmesin emi! der. Ama dışarıda Ömer baban var istersen onunda elini öpte çık, ne de olsa baban der. Ömer babasıydı, yeni karısı istemediği icin, onu büyüten annesine veren adam. Öğretmendi hem de, abisin ide başka bir ailenin yanına vermişti. Sonraları onu da başka birine verdiler bakmaları için.
limanları sıkıcı olur
kuş uçar gemi geçmez,
kervan zaman içinde.
böyle kentlerde insan
fırtına gibi sever,
