İçimizden Biri Şiiri - Emrullah Karahan

Bir ömrün yükünü çekerek dizlerimde
İlahi bir sese doğru yöneliyorum.
Yolumun karanlığa saplanan köşesinde
Beni kucaklayan bir mabed görüyorum.
Hayallere dalıyorum!

Gazetelere, dergilere bir göz atıyorum.
Sözleşmişler gibi hep beni anlatıyorlar
Onlar mı ben de, ben mi onlar da diyorum
Hece hece, nokta nokta birleşiyorlar.
Topyekün okuyorum!

Kimi yanımdan geçiyor, kimi uzakta
Her biri kayboluyor sokak köşelerinde
Ne soran oluyor, ne halimden anlayan
Yalnızlık bir anıt gibi yükseliyor içimde.
Sessizliğe bırakıyorum!

Nemli gözlerle tarıyorum şehrin saçlarını
Işıklı levhalara, reklamlara takılıyorum
Heceleyerek çözüyorum anlamlarını
Sokakta kelime kelime yabancılaşıyorum.
Şaşırıp kalıyorum!

Hece hece takılıyor, gözlerime kelimeler
Restaurant, cafe, clup, sinema, bar
Şu tepeden mi yürütülmüştü gemiler
Geride bir kaç kelime kaldı bahtiyar,
Gitgide yabancılaşıyorum!

Tatlı bir hayal sararken ruhumu
Aşk ile kıpırdayan dudaklar görüyorum
Parlayan gözlerim aydınlatırken yolumu
Beni saran ilahi aşka tutunuyorum.
Ve Alabildiğine Hayatımı Yaşıyorum!