İçimizden Bağını Bilmediğimiz Bir Kent S ...

duru bir yelkenli suda gölgesi
katalonya mavisi bir denize sallıyordu
La Ramla caddesi
incecik rüzgarında gülüş hışırtıları
kumsal gözlerini sedef sedef umuda büyüten
bakir kız demlerken hiç sualsiz
ayaklarının ucunda tarihsel hikayesini
*ürkek-dişi-haşarı

Barselonada zaman eski bir tablodan
masaya ağır ağır süzülen bir saattir
saniyeler sardana dansında çoşan kastanyetler
dokunsak ki sevda, dostluk ve yaşamak adına
yüreğimizin eteklerinden bir güvercin
daha kanatlanırdı sonsuza

dingin uzantılardaydı kenar semtler
omuzlarından hüzün sarkıtan
balkonsuz evler
o incecik rüzgarların bile kırdığı
petunya dalları
meydanlarda katedralleri tutan
yıkılmaz sütunlara benziyorlardı sevgililer

bir yerlerde kalmıştı arınmaz acısı,
kar beyaz çamaşırların
kapalı pencerler ardlarında keder sağan yüzler
ara sokaklarında ertelenmiş hayatların
o melül iniltisi
ve düşmemişti yolumuza
yalpalayan bir dilencinin gölgesi

içimizden bağını bilmediğimiz bir kent sarhoş geçiyordu

buzlu sürahide kırmızıya çatlıyordu yaşam
gökyüzünü yırtarak ilerleyen teleferik
dağ zirvelerine yıldız taşıyordu
evrenimize muzip gülüşüyle bir ressam
kıvrık bıyıklarının altından
kendi renklerini düşürüyordu

bilmem kaçıncı kez vuruluyordu
bir şair aynı yürek kıyıntısıyla
uluorta kaldırımlarda
ve kaçıncı kez kurşunlanıyordu Lorca
tozlu raflarda ve hatta şiir

ben gözlerimin buğusunda
sırılsıklam yağmurlar biriktirmiştim
üzümlerin çığlığa sarktığı andı
ve susuyordu
akşamın kıyısında avuçları bulutlu bir adam
o telaşla toparlayıp getirdiği yalnızlığını
uzak bozkırdan
elleri acılardan üryan
yüreği anadoludan düşmüş çırılçıplak bir ağıttı

aralandı perdesi
düştü güneş
kırıldı saz

içime kendini ayık kanayan bir türkü aktı

adı memleketti...

Deniz Ercivan
15.08.2006