İçimizde Yeşerip Dışımızda Büyüyor

Görünmeden üreyen bu tohumu kim ekmiş?
İçimizde yeşerip dışımızda büyüyor.
Yıllardır vehim denen o korkular gerçekmiş,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor.

Akla hayale gelmez, endişeli akışlar,
Gökyüzü kadar uzak, bir umuda nakışlar,
Düşsel yalnızlıklara, çözüm diye bakışlar,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor.

Tutkular kanamasın, karanlığı aklayın,
Hayatın harman yeri tüm kalpleri paklayın,
Her hücremizi saran kuşkuyu yasaklayın,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor.

Omuzlarımız düştü, bekledik Hak rızası,
Mükâfat başkasına, bize düştü cezası,
Pısırık gölgemizin işkencesi, ezası,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor.

Uzayan sözcüklere soluğumuz yetişmez,
Kaç boyut öfke varsa sivriltmeyen çatışmaz,
Kendisiyle yüzleşme; yaşanmadan yatışmaz,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor.

Yalancı gülücükler samimiyetsiz, serin,
Sahibi başkasıymış, bildiğimiz her yerin,
Er geç bir başkaldırı olacak kutsal, derin,
İçimizde yeşerip, dışımızda büyüyor...