İçimin Suskunluğu Şiiri - Mustafa Keleş

İçimin suskunluğu ne vakit geçer bilmiyorum.
Yüreğimde anlamsız bir kasvet ,
Git gide büyüyen bir zulmet ve
Uçurumlarca uzayan bir gurbet...
Şehirler silmiyor düşüncelerime yapışmış paslı serzenişleri.
Sözlerin sükûta yoldaşlık ettiğine bu denli şahit olmamıştı yüreğim.
Geçmişe ulaşamamanın, yaşanılan andaki huzuru yakalayamamanın
Ve -varsa ömrüm- geleceğin puslarından kaçamamanın verdiği bir çaresizlik bu belki de.

Gözlerim, yanağımdaki hüzünlerim, rüzgarlarlı saçlarım,
Hislerim, heveslerim, düşüncelerim, düşlerim, düşüşlerim,
Çabalayışlarım şahitlik ediyor sanki içimde uçurumlarca uzayan bu gurbete.
Kifayete ulaşmaya gücü yok kelimelerimin.
Merhamet devşiriyorum kendime kendimden.
Sürüp gidiyor bu dönüşlülük hâli kısır bir döngü içinde.
Dua diyorum, dua ve huzur diyorum, huzur...
Sahi, ne kadar da muhtacım...