İçimin sesi Şiiri - Mathilda Roe

Bende bir emanetin var. Almaya gel.
Gel bir defa adımların bana yönelsin.
Ne büyük bir lütuf. Bana yönel.
Almaya gel emanetini ve
canımı.

O izbe binanın içinde sen varmışsın meğer.
Seni görebilseydim duvarların arkasından daha dikkatli basardım deklanşöre.
Daha dikkatli bakardım sana, seni daha geç unutabilmek için.
Almaya gel emanetini, canım kalmadı.
Lütfet ve bana yönel. Lütfen

Bak bir nefes kadar sahi ve sıcak, sırtıma batan şu kemikler gibi sancılı.
Aklımda, tutunmaya çalıştıkça yosunlu kayaya, her seferinde elimin kayışı.
Bana bak ben günden güne soluyorum, bak gözlerime gerçekten reva mı bu?
Senden duymayayım ne olursun, ben sonumu biliyorum.