İçimin Ezanı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ey içimin unutulmuş sabah ezanı,
Kalk da konuş, küllerimi delip geç!
Yağmuru çağır da paklansın bu yürek,
Sessizlik bile artık susmakta geç.

Bir hicret vakti doğ içimin ufkundan,
Gönlümdeki enkazdan bir mabet kur.
Dirilsin sözlerim, sustuğum yerden,
Kalbimden aksın Kâbe’ye bir nur.

Nice secdeler var yere değmeden,
Nice dualar var zamana sıkışmış.
Ey ezel nefesi, dokun kelâmıma,
Toprağa düşen ben, göğe karışmış.

Gecedir şimdi, kelimesiz bir yorgunluk,
Her harf, bir mezar taşı yüreğimde.
Ey iç ezanım, kalk! Ümmet uykuda,
Bir çocuğun duası var secde niyetinde.

Kim demiş küller kalırmış sonsuza?
Küller içinden doğar hakikatin güvercini.
Ben yeniden başlarım "oku" diyerek,
Zamanın sırrına gömsem de kendimi.