‘içim acıyor’ demiştin bir gün
elini tam yüreğinin üzerine koyup bastırmıştın
gamzelerinin çukuruna düşmüştü tebessümün
ve ‘sevgin tam şurasını acıtıyor’ demiştin
ben anlamamıştım sevginin acısını
iç acıtmasını...
sevgi nasıl acıtırdı
düşünmüştüm
‘yüreğimde bir sızı var’ demiştin
‘seni yitirirsem götürür bu sızı beni’
iki elin de bağrındaydı bu kez
ve kuzguni gözlerinden
iki damla yaş dizilmişti yollara
ben yine anlamamıştım
yürek... sızı...
ne vardı ki sızlayacak
yitirmek niye
düşünmüştüm
‘beni bırakıp gidersen bir gün’ demiştin
‘ağlayacak takatim bile kalmaz’
bu kez
diz bağların çözülmüşçesine
yanı başındaki sandalyeye çökmüş
ve ağlamıştın
giden yoktu ki
ihtimal bile…
anlamamıştım mecalinin tükenişini
ağlamak için takat mi gerek
düşünmüştüm
şimdi yine düşünüyorum
sen yoksun ama
yokluğum…
içimi acıtan sevginin sahibi
hançer kemiğimin altındaki sızının sebebi
takatim
burada da mı ‘tekerrür’
işte her şey bitti
artık düşünmüyorum
o eski sandalyeye çöken benim şimdi
ve artık anlıyorum
anlıyorum
İÇİMİN ACISI!
14.02.2012 – İstanbul
Müjdat BilginKayıt Tarihi : 14.2.2012 03:19:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O kadar güzel bir anlatım ki... Su gibi...
Kutlarım gönülden...
Saygılarımla...
Ne yazık ki bazı şeyleri anlamak için yaşamak gerekiyor bazen.... Keşke bunlar hep güzellikler adına olsa.....
Neden başladığı bilinmez ve sorgulanmaz bile her şeyin..... Ama bitişlerin nedenleri vardır her zaman.... kabullenemesek de.....
Şiirinizdeki yaşananlar bana bunları yazdırdı Müjdat Bey..... Aslında yazılabilecek çok şey var da...... kalanı tahmine girer ve haddi aşar......
Çok akıcı bir dille ve samimi bir yaklaşımla konuşur gibi özensiz izlenimi veren ama aslında üzerinde çokça çalışılmış şiirinizi ve sizi kutlarım.... Saygılarımla......
TÜM YORUMLAR (44)