Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ruhi Bey.......Şiirinizi dün akşam okudum ve çok kötü oldum,bir şeyler yazmak istedim yazamadan çıktım ve size bir şeyler söyleyememenin huzursuzluğu ile sayfanıza geldim ............Rabbim kimseye kardeş acısı vermesin derler ya çok doğru......Ben kardeş acısı görmedim ama yakınından geçtim bir ay evvel kardeşim beşyüzyirmisekiz şekerle kalp krizi geçirdi ve iki kez anjiodan sonra stend takıldı.......İşte o zaman kardeşimi kaybetmiş gibi acısını yaşadım...... Kardeşinize rahmet efendim size bol sabırlar diliyorum.......Yazan ellerinize sağlık.....Sevgilerim yüreğinize olsun....Lamia CANAY....
Önce kardeşinize Allah'tan rahmet,size de başsağlığı dilerim.
Sonra da bu duygu dolu,içten taşan bir acıyla oluşmuş güzel şiirinizi içten kutlarım Ruhi Bey.
Saygılarımla,
Ünal Beşkese
kaleminize ve emeğinize sağlık,güzel bir şiir okudum kaleminizden,tebrik ederim saygılarımla...
Ruhi bedenini mezara koydu
Umarsız boynunu büktü de durdu
Hasretlik değilde ölünü buldu
İçime gömmüşüm acını kardeş
Güzel şiirdi. Kutlarım.
Ruhi bey acınızı paylaşıyor kardeşinize Allahtan rahmet sizede sonsuz sabırlar diliyorum.Ne faydaki giden geri gelmiyor geriye kalan bir anıdan başka sağlıcakla kalın efendim saygılar
Gözüm de yaşımsın yürekte sızım
Gurbet ellerinde sensiz yalnızım
Ne sağım ne ölü ne de cansızım
İçime gömmüşüm acını kardeş
Kaybedilenlerin acısı dinmiyor...kutluyorum...tam puanımla..saygılar sunuyorum.
KOR DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKAR RUHİ'CİĞİM.
İKİ KOMŞU SOHBET EDİYORMUŞ,
BİRİSİ DİĞERİNE DEMİŞ Kİ;
YAHU SORMA BAŞIMA GELENİ,
NE VAR, NE OLDU DEMİŞ ÖTEKİ?
YAHU BENİM ÇİFT HÖRGÜÇLÜ DEVE VARIYA,
EEE DEMİŞ ÖTEKİ,
BUGÜN GECE ÖLDÜ DEMİŞ.
YAHU DEMİŞ BERİKİ,
SEN ÇİFT HÖRGÜÇLÜ DEVEM ÖLDÜ DİYORSUN, BENİM ÖTTÜĞÜ ZAMA YEDİ MAHALLEYİ UYANDIRAN, GÜL İBİKLİ HOROZUM GİTTİYA BU GECE DEMİŞ. KISSADAN HİSSE;
DEVESİ ÖLENİN DERDİNDEN, DEVESİ ÖLEN ANLAR KARDEŞİM.
ELBETTE BAŞKALRI DA ÜZÜLÜR DE;
DEDİMYA KOR DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKAR.
BAŞİN SAĞOLSUN.
ALLAH CENNET MEKÂN ETSİN.
ŞİİRİN BİR AĞIT GİBİ OLMUŞ.
AGIT GİBİ DEĞİL, AĞIT.
ELEM DE OLSA, GÜZEL YAZMIŞSIN.
GÖNLÜNE ALLKAH FERAHLIK VERSİN.
ELİNE, KOLUNA, DİLİNE SAĞLIK.
SELÂM VE SEVGİLERİMLE.
10 PUAN TAM PUAN.
NECATİ OCAKCI
ANTALYA
KARDEŞ ACINISI SEVGİSİNİ ÇOK GÜZEL İFADE ETMİŞSİNİZ... RUHİ BEY ALLAH RAHMET ETSİN... YÜREGİNİZE KALEMİNE SAĞLIK....
Kardeşinize Rabbimden rahmet diliyorum hocam. Zor bilirim. Hele arkasında küçücük bi yavrucak bıraktıysa ama işte. Yaşam devam ediyor. Üç satır gönüle merhem oluyor. Sağolun paylaştınız
Mekanı cennet olsun....Nur içinde yatsın Üstad...Trafik kazasında ölenlerde şehit mertebesindedir ...Allah (cc) bir daha böyle acılar göstermesin diYORUM....
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta