İçime gömdüm yalnızlığımı Şiiri - Y K

İçime gömdüm yalnızlığımı,
Gözyaşlarımı dışıma.
Artık iki kutup gibiyiz,
Bunca şeyden sonra.
Birbirini anlamayan iki yabancı,
Bunca yaşamdan sonra.
Sen şimdi beni suçlarken tüm benliğinle,
Sorun kimde, sorun nerede,
Çözemedim,
Her çözmeye çalıştığımda sen bozdun.
Her çözmeye başladığında ben karıştırdım.
Şimdi birbirimize atıyoruz en ağır topları,
Elde ne umut var ne de kıpırtısı mutluluğun.
Seninle her konuştuğumda daha da çok gömülüyorum,
Yalnızlığıma.
Söyle, neyin çabasındayız?
Birbirimizi bitirmenin mi?
Yoksa kabullendirmenin mi amaçsız niyetlerimizin?
Oysa derdik ki eskiden
Sen ol önce benliğimde,
Gerisi yola koyulur.
Yıllar, bekleyenler, insanlar acıların artmasından şikâyetçi.
Ya beklemesek şimdi
Başlasak veya bitirsek ne çözülecek içimizde.
Her şey yola mı girecek,
Ya da mutlu mu olucaz?
Şimdi anlayamazken
İleride daha mı iyi anlıcaz birbirimizi?
Sorgulamama izin verme,
Bırakma beni bu düşüncelerde.
Ağır ve izleri geçmiyor bir türlü belleğimde.
Zaman diyorum,
Zaman şimdi en sancılı bekleyişe dönüşmüşken,
Umulanı hayal etmek ise suç sadece…
“mantıksal evrimlilik içerisinde yol almak zamana,
Sabır bir hikmet, bir onur.
Acı olmasa yaşanılanların ne kıymeti kalır ki
Nasıl kavuşulur birbirine eğer ayrılık olmasa
Özlemle yoğrulan.”
Senin sözlerin benliğimde yankılanıyor!
Sadece sen ve sen hayatında olan
Bense bir sığıntı yaşamına anlam katan.
Bir gölgeden çok kendisi olmak isterdim
Yaşamının, yaşamanın ta kendisi…
Yanılıyor muyum, aldanıyor muyum geçmişe,
Yada geleceği çok mu sorguluyorum?
Bana güç ver derken,
Boz demedim hayallerimi,
Bırak akıp gitsin onlar içerimde.
Sen bana güç ver ki gerçeklere dönüşsün hayallerim
Gerçekleşmeseler bile BİZe bürünsün.
Şimdi 2 tepe yok aramızda
Tepeler, uçurumlar var aşılması zor,
Yol alması sancılı.
Ve ben her kazanmaya çalıştığımda bu yarışı
Bir yol daha çıkıyor önüme aşmam gereken.
Sen sadece amalarla, sebep-sonuçlarla ilgilenirken,
Ben şimdi titriyorum en soğuk gecemde.
Sen çırpındıkça ben yoruluyorum,
Sen konuştukça ben susuyorum şimdi.
Yalnızlık, bana mahpus,
Yalnızlık, sana zindan,
Bizsizlik ise mahkeme bizi suçlayan.
Şimdi var olan anın, günün yada hayatın
Değerini yitirmişken,
Geleceğin izini niye sorgulayayım.
Söz verdim kendime tutamadım bir türlü,
İçimi kanatan gözyaşlarımı durduramadım.
Yüreğimi burkan niyelere katlanamadım.
Söyle ya da anlat demiştim yalnızca,
Sonlandır içimdeki hissizliği..
Kabul ettin sende var olan sessizliğini…
Biz bu muyuz sence, bu mu olmalıyız yada?
Her cümlenin ardında art niyet arayan
Anlam katan, düşünen…
Oysa umuda yol almalıyız şimdi
Bu kadar kaydetmişken,
Yaşamın tadına varmışken…

Yakarışlarım gene bana gitsin,
Sen de içine aktar her zaman olduğu gibi
Ve yalnızca inan doğru bildiklerine
Yâda bilmek istediklerine…