İnsan bazen kendine fazladır
otur kendinle, kalk kendinle, konuş kendinle...
çöz çöz, yeniden dola kendini
İyi ki içimden konuşmayı öğrenmişim..!
fazladır işte insan kendine, gerisini sen anla...
başım döner gökyüzüne bakmaktan.
Bir ayak sesi duymayayım
Kapıya koşuyorum
Gelen sen misin diye
Bir siyah saç görmeyeyim
Yüreğim burkuluyor
Ağlamaklı oluyorum
Devamını Oku
Kapıya koşuyorum
Gelen sen misin diye
Bir siyah saç görmeyeyim
Yüreğim burkuluyor
Ağlamaklı oluyorum
İçimizden konuştuklarımız başlıbaşına birer roman, destan ve hatta fim olma niteliğinde çoğu zaman. O içimizdekileri bi yakalayabilsek, dondurabilsek; ya da yazıya döüştürebilsek, diyorum... İnsanın kendikendini sorgulaması; kendi kendini eğitmesi, yenilemesi adeta....
Maalesef, olur-olmadık yerde filizleniyor o iç-konuşmalar, tüm gizemiyle anında yok olup silinebiliyorlar hafızamızdan.
İyi ki böyle bir eylemde bulunuyor beyin, diye düşünüyorum. Az da olsa jimnastik oluyordur...)
Sair de çok iyi imgelemiş zaten... Akıcıydı, yalındı anlatım ve tanıdıktı tema...
Saygı ve selamlarımla kutladım güzel şiirinizi Hümeyra hanım.
Yaşamak yaralanmak
Yaşamak yara almak
Yaşamak yara sarmak
Yaşamak zor zanaat. ..
Ve insanın içi ne bitmez yoldur. ..
Her doğan gün bir ömürdür
Yinede inadına tebessüm
İnadına sevgi ...
Akıcı, berrak
İç sesle harika bir hasbihal. ..
Emeğinize, yüreğinize, kaleminize sağlık
Selam ve sevgilerle sevgili öğretmenim.
Dünya meşakkati, insan olanın omzunda yük. yetemeyene koş, aman diyene el uzat. haa, esas yorgunluk ise hiçbir şeye ulaşamamak. ömür dediğin geçip gidiyor işte. Yüreğine, kalemine sağlık.
Bazen içsel bir söyleyişi iyidir yapabilene.
Yüreğinize sağlık
Saygılarımla...
İnsanı yoran ne çok şey var yaşadıkları,yaşayamadıkları......öyle ya da böyle pişmanlıkları ile gidecek....yaşamı hakkını vererek yaşabilmek o da kendine verdiği değerle ilintili...
Güzeldi..dokunduran....
Sevgi Selâmlarımla.......
Adına "yaşamak" denirse...
Olmuşsa olan... Ölmüşse ölen... "Yetin işte" diyenle yetinirsek eğer...
Bir bakıma verilene "şükür", zalime "buyur", zulme "başım üzre" dersek...
Onuru unutur, ötelersek...
Geçmişimizi, şerefimizi, haysiyetimizi yok farz edersek...
İçimize döner, kendimizle konuşur, nefes almayı bile "var mı bir dinleyen" der, korkarsak!
Adaleti "tepeden", hakkı riyadan bekler, özgürlüğü fazladan sayarsak...
Yaşıyoruz işte!
Oysa biz içimizden konuşmayı kendimizle hasbihal sayardık...
Pazarlıksa pazarlığı bile kendimizle yapardık...
Ne korkardık, ne sinerdik!
Ne desem bilemedim Öğretmenim...
Biz mi değiştik?
Hiç sanmam...
Değişen değişsin... Biz kendimiz kalacağız, dünya tersine dönse!
Tebrik ve takdir ile Öğretmenim.....
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta