...İçimden Geldiği Gibi-04

Bir bez bebekti ilk oyuncağım, ilk arkadaşımdı. Konuşurdum onunla. Beni anlardı fikrimce, ama hep suskun kalırdı.
Birgün birileri aldılar bez bebeğimi, fırlatıp attılar uzaklara. 'Artık büyüdün' dediler....
Ağladım...
İlk kitabımla tanıştım sonra. Ömer Seyfettin'di yazarı. Yıllar önce, yıllar sonra, başka başka mekanlarda, başka başka insanlarda hayatı anlattılar bana bu yeni arkadaşlarım.... Anladım onları. Her hikayenin kahramanı bendim çünkü.
İlk aşkım bir çizgiroman kahramanıydı. Benim kahramanımdı. Aslında yoktu ama, benim için vardı. Sanki yaşıyordu da, birgün bir yerlerde aniden karşıma çıkıverecekti.
İlk acım gerçekle yüzleştiğimde saplandı içime. Gerçekte kahramanlar yoktu çünkü. Onları ben kahraman yapıyordum gözümde. Hiç olmadıkları, hiç olamayacakları kahramanlar.
Gerçi onlarda da suç vardı. Öyleymiş gibi davranıyorlardı önce. Sonra birer birer ortaya çıkıyordu foyaları.
İlk şiirimi annem için yazdım, şimdi hatırlayamadığım dizelerle.
Sonra insanlar...
Sonra barış...
Sonra aşk...
Sonra YALNIZLIK...