...İçimden Geldiği Gibi-02

Aşkı ayrılıklar değil, kavuşmak bitirir.
Aslında aşk mutlulukla değil, gözyaşıyla beslenir.

Hiç düşündünüz mü Leyla ile Mecnun’u, Kerem ile Aslı’yı, Ferhat ile Şirin’i?
Ya da bunlar gibi nicelerini?
Sizce kavuşabilmiş olsalar yüzyıllarca anlatılırmıydı hikâyeleri?
Ve kavuşmuş olsalar böylesine büyük kalırmıydı sevgileri?
Ya da hiç düşündünüz mü, kavuşamayan sevgililerin hikayeleri neden DESTAN olurda, “Sonsuza dek mutlu yaşamışlar” sözüyle biten hep masallardır…
Çünkü…. Masallar gerçek değildir. Hayal ürünüdür. Ve hiç kimse kavuşamamayı hayal etmez.

Seversin, kavuşursun, pişman olursun…
Seversin, kavuşamazsın, destan olursun…

Aslında işin aslı böyle değil tabi. Yani her sevipte kavuşan pişman olmuyor.. Ya da kavuşamayan destan… Ama kavuşunca o büyük sevgi alışkanlığa dönüşüyor galiba.
Kavuşamayıpta destan olmayanları hiç karıştırmıyorum. Onlar zaten yalan oluyor.

Bunca yazılandan sonra akla şöyle bir soru gelebilir. (En azından benim aklıma geldi …)
İnsan onca zaman peşinde koştuğunu elde edince neden eski heyecanını ve eski ilgisini kaybeder…?
ÇÜNKÜ….
Artık peşinden koşması gerekmiyordur. Artık sahiptir ve her istediğinde ulaşabilecek konumdadır. Kaybetme korkusu yoktur ve bilir ‘O’ kendisine aittir.
Yani özetle ve zannımca ‘ Ölümsüz aşk yoktur… Aşkları ölümsüz kılan ölümdür…’
Tabii ki bu bir TEORİ…
İstisnaları tenzih ederek…