İçimdekiler Şiiri - Emre Koca

İçimdekiler…. Her kitabın bir ön sözü gibisin, nereye baksam içimdekilersin. Vivalde sancısı çekiyorum sana dair. Bir kemanın en tiz notasına nasıl vurursa kemanist öyle can çekişiyorum. Geçmiş hiçbir zaman geçmediyse ne kadar tutup çevirirsen kum saatini belinden, aynaya her baktığında yüzündeki çiziklerle sen kendi içindekilersin.

Bir şairin dizesinde mavi gözlü bir dev vardı, bahçesinde Ebru-li hanımeli açan bir ev. O Masmavi gözlü KOCA devin içindeydi sevgi. Bedeni büyük, yüreği küçük sevgi seliydi. Bir dev gibi sevebilmeyi istedim seni, gözlerine baktığımda minnacık kalabilmeyi ve bir karınca kadar masum olabilmeyi. Her insan tanınmaz yüzünden ve bu yüzden yüzünde sahte gülümseyiş taşıyan insanlar kendi sahnelerinde her zaman son perdenin son repliklerini seslendirirler. Hayatımın ve hatayının son perdesinde yada son repliklerinde değiliz belki ancak oynadığın bu güzel oyunda hiçbir zaman bana dair rublelik oyun dahi olmadı olmayacak da biliyorum. Bu yüzden bir senaris edası ile yazdığım yazının yönetmini oynayarak Senin hayatının içindekilere bir oyunluk tek perdelik ve bir ömürlük adımı yazıyorum.