İçimdeki yaralar Şiiri - Yasemin Güven

Gözyaşlarımı gecenin karanlığına saklıyor yumıyorum gözlerimi...
Gözümden akan yaşlar önce kalbime sonra yastığıma akıyor...
Kimse bilmiyor görmüyor içimdeki kopan fırtınayı...
Sen üzülmüşsün kırılmışsın kimsenin umrunda değilsin...

En zoru nedir bilirmisin ölüpte yaşamaya çalışmak gülebilmek...
Herkes gecenin bir yarısında uyurken sen deli düşüncelerdesindir...
Elini tutupta ben yanındayım üzülme geçer bunlar diyen yoktur...
Hayatta kavganı tek başına yapmak zorundasındır...

İnsanı en çok üzen sırtından vuran yine en sevdikleridir...
Sen ne kadar seversen sev ne kadar çabalarsan çabala faydası yok...
Bazen yıkılsın duvarlar kopsun kıyamet dersin ama kıyamet içinde kopuyordur...
Çoçukken sadece düştüğümüzde koşarak bir tek annemize koşardık...

Annemiz kanayan yaramıza yara bandı yapıştırır geçer derdi...
Şimdi tüm yaralarımıza hangi yara bandı iyi gelir iyileştirir bizi...
Artık kabuk bağladı yaralarımız içimizdeki yangınlarımız kora dönüştü...
Bu hayatta ne yaparsak yapalım biz yaralı yanlız insanlar olarak ölücez...

YASEMİN GÜVEN