İçimdeki Yangınsın Şiiri - Ümit Zeki Soy ...

Şu dağlara işledim nakış nakış resmini,
Selama dursun diye sevdalılar önünde...
Hicap ettim ağzıma alamadım ismini,
Hesap sorarlar diye bana mahşer gününde...

Güzelliğin önünde eğilmeyen başlara,
Lanet olsun vururum o başları taşlara,
Cihanlar feda olsun sendeki bakışlara,
Kaç ruh yandı da söndü güller gülü teninde...

Güneş seninle doğsun, ay isterse kıskansın,
Ayağına turabım; sen beni duymuyorsun,
Ne olur biraz gül de isterse dünya dursun,
Dünyalar benim olur, yok olsam bedeninde...

Gökte yıldız gibisin, tarife güç mü yeter?
Lâl oldu gönülde dil, bülbüller boşa öter,
Bu öyle bir sevda ki bacası başka tüter,
Elbet bitecek bir gün güzelliğin senin de...

Aciz kaldı gönüller, aşka düşse ne yazar?
Işığında üşüyüp, Ferhat aklını bozar,
Sıçradı ruhlar tenden sevene oldun mezar,
Ölüm melekleri mi gezer senin geninde?

Ümit’im pervanesin mum seninle yanıyor,
Bu nasıl bir güzellik gören sevdalanıyor.
Sen böyle yazıyorsun, gören şair sanıyor,
Beyaz gelinlik giyer mumların mateminde.