İçimdeki Yangınların Yankısı

Kırışmış hatıralarımın gölgelerinin tozunu alıyorum
Umutlarımın izi öyle bir yerleşmiş ki yüzüme
Sessizce seslendiriyor kendini bana
Olgunlaşınca anladım ki
İnsanın isyanları karışıyormuş duruşuna

Bir çiçeği kurutarak bir kitabın sayfaları arasında sakladığım gibi
Hayatımdaki güzel günlerini kuruttum

Nerede olsa içimden atamadığım
Ve bir adım ötemde duranın
Umudum olduğunu biliyorum

Yokluğuna yankılanıyor dilim
Kendi kendime mırıldandıkça
Özleminin aşındırdığı yüreğimin atışları
Kesiyor nefesimi

Sensiz eksikliğimi nasıl anlatayım sana
Baksana konacak dal bulamayan kuşlar
Ormanlardaki ağaçlar ve diğer canlılar
Benim gibi kalmışlar çaresiz

Kaçamıyorum bu yangından

Çok uzun zamandır
Birlikte ağlamıyoruz
İçimde tutuşan ateşe odun atmaktan
Yoruldum

Gel birlikte ağlayalım
Bu yangını söndürmek ve yangından kaçmak için

Sadece benim gözyaşlarımla
Sararıp solmasın
Yüzüme izi karışmış suratının