İçimdeki trenler Şiiri - Refik Yeşil

karıştırıyor kimileri,
kaç zamandır kirli akıyor derelerin suyu
denizler kaç zamandır kırmızı
ah umut, çıkmayan can işte
faşizmin içinden geçenler hem çalar hem oynar.

gitme, korkuyorum sonbaharlardan,
belki de sonbahar oluyorum, sonrası hiç…
ağaçlar, eğmeyin dallarınızı kollarım düşer
dökülen yapraklar yüzümde sapsarı
bir yanım çınar öbür yanım dut.

akşam oluyorum, akşamın yıldızları yok ki….
öyle çok acımasız ki akşamlar….
üstelik birdenbire basıveriyor karanlık……
gökyüzünde ne varsa hepsi düşüyor içime
bir görseniz parlak yıldızı, bir görseniz….

kırlangıçlar gidince içimdeki trenler de gider….
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç.
o elmanın tadı da yok, o kuş çoktan öttü gitti.
büyüdük işte, büyüsek de ne olacak ki…
susarak da söylenebilir her şey,
oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı
nerede şimdi, nerede o kan sarhoşluğu
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç.

meğer herkes olmakmış insan olmak,
ne kadar da kolaymış, üç beş boyalı renk ile
şimdi daha iyi anlıyorum laf yalamalarını.
sonbahar, akşam, derken bir de güneş
güneş olmak dokunmak demekse herkese
ışığı gibi yansıtmaksa sıcağı kışlara,
mavi demek, kırmızı, turuncu, yeşil demekse
renk yaşam, her şeyden önemlisi atmaksa siyahı
sonbahar olayım, akşam olayım, sonrası nasılsa güneş.

zeytin ağacından sığırcıkların kalkışına iyi bakın
sonra da çekin buzlu rakılardan bir yudum,
renk yaşam, her şeyden önemlisi atmaksa siyahı
sonbahar olayım, akşam olayım, sonrası nasılsa güneş.

bursa – Ağustos 2017