İçimdeki Sensizlik Şiiri - Hacı Ali Aydın

İçimdeki Sensizlik

titrek ve kısık mum ışığının ardında
sancılar biriktiriyorum intizarlarıma
el değmemiş sevdaları öpüyor hatıralarım

bir bir inzivalar dökülürken gözyaşlarımdan
ben şimdi
sensizliğime bürünen bir gölgeyim
hıçkırıklarımı hançerlediğin
kirpiklerime sürgün edilen
gözlerine çektiğim süallerdeyim

aşk ve gurur
ve sen
bu kenti terkedeli
ben aynalara döküyorum yüzümü
hüzünlerim ele veriyor beni
ve sonra
en sessiz harflerle yazdığım şiirlerimi
hınçla aynaların suratına çarparak geliyorum
ve görüyorum ki
aşk ne kadar yalnızsa
aynalar o kadar yalancıymış

susuyorum
sanki yüz göz oluyorum hatıralarımla
kimseler görmesin istiyorum gözlerimi
siyah beyaz hüzünlerimi saklıyorum avuçlarımda
ellerimi semaya kaldırıp
kendimi kendime ihbar ederken
kırışan sevinçlerimi yüzüme gömerek geliyorum

sessizim
ve içimdeki sensizliğe rağmen
kulaklarımda çınlıyor umarsızlığın
bir gelip bir gidiyorsun
ve diyorsun ki
hangi aşk mübarek bir duayla başlamaz
ya da hangi sala ebedi bir aşkı öldürebilir ki
terk edilmiş bir yürekle
sakın aynalarla sırdaş olma

çünkü
aşk ne kadar kutsalsa
aynalar o kadar sahtekardır

H.Ali Aydın
29.04.2009