İçimdeki Şairciğe Şiiri - Nebi Ünler

Zaman zaman, arada bir sorarım
İçimdeki şairciğe, sen kimsin ulan?
Hep aynı cevap; ben, sadece seni yorarım
Yoktur ki aşkın hakikatini dünya da bulan.

Mukadderat belli, Adem gibi toprak yapılmak,
Ey gönül, insan nankörlüğüne, bu anlamsız talep ne?
Gelip geçici heveslere, faydasızdır kapılmak,
Yaratan’dan başkasını aramaya sebep ne?

Bilemezsin sırrını, doğan, ölen âlemlerin,
An gelir beden yürür, an gelir beden çürür…
Esrarını çözemezsin, kâğıtların, kalemlerin
İnan ki vakti geldiğinde, bütün defterler dürülür.

Göçmek mevsimi geldiyse, neden benimle solasın ki
Sanal dostluklar, düşmanlıklar zaman katilliğine sürür,
Yaratan varken; söyle, yaratılmışa niçin ram olasın ki?
Avucuna al deli gönlünü uslansın, yoksa günaha yürür.

Her şeye rağmen sevilsen de, ecel candan ayırmadan
Yılgın Yağmur dediğim şaircik, er geç gözden düşülür…
Düşün tefekkür eyle, lakin kafayı da sıyırmadan,
Tanrı’dan gayrı, bütün emanet büyüklükler küçülür.

Aşiyansız, 24.12.19 – 12.02 Y.Y.