Alev aldı yüzümün orta yeri
Avuçlarımın içinde dev mozaik izler
Katlanılır mı bu deli ömre bilemiyorum
İlerledikçe adımlarım batıp çıkar zehirden zehre
Nereye gitsem bilemiyorum…
Gidersem içimdeki çocuk darılacak bana
Kırmak istemiyorum, ona yazmayı düşünüp de
yazamadığım mektuplarımı
Sokak ortasında haylazlık edip durur
dizleri kanasa da umurunda değildir, görüyorum
Ne çok özlemlerim vardır o çocuğa
Kendi adımla çağırırım çoğu zaman,
koşa koşa gelir kabuk bağlayan dizleriyle
öyle saf öyle temiz ve ölüm kadar güzeldir…
Kayıt Tarihi : 24.5.2024 12:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!