İçimdeki Mevsimler Şiiri - İbrahim Küçüker

İçimdeki Mevsimler

Bedenimde ilkbahar, ruhumda sonbahar var bugün.
Güneş tenimi ısıtırken, içimde rüzgâr yaprak döküyor.
Bir yanım filizleniyor, bir yanım sessizce soluyor.

Yine de içimde asil bir tohum var;
Aşka dönmek isteyen cesur bir kardelen gibi…
Umut, karların altından nefes alıyor,
ama uzaklığın soğuğu her defasında ürpertiyor.

Bir bahar beni çağırıyor dışarıdan,
hazan ise ruhumun gardiyanı gibi tutuyor beni.
Kalbim iki mevsim arasında,
yön bulmaya çalışan kırılgan bir pusula gibi…

Bir bulut arıyor gözlerim,
gölgeme yoldaş olsun diye.
Güneş ise gölgemi yok edip,
içimi üşütüyor…

Sonbahar yağmurları
sanki umutlarıma yağıyor.
Yürümeye çalışırken
ıslanmış umutlarımın çamuruna batıyorum.
Bir adım ileri atsam belki kurtulacağım,
ama rüzgâr alıp geri götürüyor
karanlığıma beni.

Mevsimler kavga ediyor içimde:
Biri “Yeniden başla” diyor,
diğeri “Bırak, zaten geç kaldın”…

Sararmış bir yaprak gibi,
düşmek istemiyorum hayallerimden.
Ve taze bir filiz gibi,
büyümek istiyorum hayatın göğsünden.

Bir yanım umuda koşuyor,
bir yanım çekiliyor uzaklara.
İçimde fırtınalar,
rüzgârlar aşka karışıyor,
ve yapraklar düşüyor gönlüme.

Gözlerimden akan her damla
bir vuslat hikâyesi taşıyor.
Ama hazan mevsimi ağır,
ufak bir umut
içimde mevsimsiz bir çiçek gibi açıyor.

Belki de umut, her mevsimde farklıdır:
Kimi zaman solgun, kimi zaman parlak…
Ve ben, içimdeki sonbaharla
dışımdaki ilkbaharı
seninle buluşturmak istiyorum.