İçimdeki Kimsesiz Çocuk

Ya zamansız yağdı çürüdü tohumlarım,
Ya sele gitti harmanım.
Bütün çirkinliğiyle sırıttı bana,
Bakmayın heykel gibi durduğuma.
Hayat bir gün göstermedi bana,
Ben kimseye söyleyemedim.
...
Güneş sanki foya mı çıkarmak için doğdu;
Yağmurlar sel olup sürükledi umutlarımı.
Rüzgarlar esti fırtınaya dönüştü,
Hepsi bir olup sırıtarak gülüştü.
...
Hep geç kaldım...
Ben gittiğimde trenler kalkmıştı
Beni hiç bekleyen olmadı,
Benim bir yanım garlarda kaldı.
...
Kırmadım boynumu ama...
Artık çok zor geliyor bana.
Bazen bakıyorum aynaya
Bunca paralanma,
Bunca ağlama,
Koskoca bir hayat...
Elde var yaranamama.
...
Aslında hayat vallahi bayat
Şakam yok...
Bütün kalbimle söylüyorum
Yazdığım şiirlerin elinde kaldım
Söylediğim türküler başıma bela oldu
Hele şu şiir yazdıklarım...

Ellerimle mezarımı kazıdıklarım..
Ah türküler dinleyip omzunda ağladıklarım.
...
Herkes yanlış olamaz,
Yaşadıklarım hayal olamaz.

Şiirlerden saklanıyorum,
Türkülerden korkuyorum.
Omuzlara değil,
Gecelerin karanlıklarına sarılıyorum.
...
Şimdilerde son baharım,
Kırılmak üzere son dalım.
...
Karayım gecelerden karayım,
Fitil tutmaz,iflah olmaz yarayım.

Öyle sessiz öyle kimsesiz,
Damla gözyaşı kalmamış.
Kirpiklerim ıslanmamış
Hıçkırıksız ağlıyor...
İçimdeki kimsesiz çocuk.