İçimdeki Kalabalık Şiiri - Ahmet Kezer

Kendimle o kadar çok kalabalığım ki,

Rüyalarımda dahi yer yok üçüncü şahıslara,

Değil ki an be an dirildiğim gündüzümde olsun!

Onca kor olduğum yıllardan sonra,yüzüm ve sesim hala bana yabancıyken,

Bana ne yeni yüzlerden,sahte güzelliklerden,şuh kahkahalardan bana ne?

Bana ne değişik seslerden,herkesçe bilinmez yerlerden bana ne?

Kuru kalabalıklardan uzak derin yalnızlığımdan kime ne?

Herkesin yolu değil mi kendine?

Düşlerimi uçuracak mavi kartaldan herkes habersiz,

Her bir kelimesi bir doğuma eş düşüncelerim yıllardır mümbit toprağa hasret!

Gün geçtikçe artan sancılarımı dindirecek ilaç bulunmaz ki eczanelerde!

Dertlerime tümden yabancı ve uzak bütün toplum...

İşte böyle deli bir adam sırtlamaz mı bir medeniyetin tüm günahlarını?

Ayaktayım hep; çünkü hayallerim oturtmaz beni bir yerde beş dakika,

Kâh bir deniz kıyısında, kâh bir falezin en korkunç noktasında,

Gözlerim ufukta kayıp ve yetim bin yıllık miras arar!

Avuçlarımda yanar aydınlık gelecek ve bekler gül çocukları...

Güneş yavaş yavaş tükendikçe, zamanda sözü teslim alacak bir yiğit beklerim...

Ben ateşle serinlerken benden gayrı herkes karda yanar uykusunda!

Uykusuz gecelerimin sebebi budur ve uykuyu haram kılışımın nedeni de...

Sıradan adam sanırlar beni gören bakar kör gözler!

Beklerler ruhsuz gürültüye dahil olmamı herkes gibi...

Ben de kirlendikçe kendileri de temize çıkar sanırlar küçük hesaplarınca...

Oysa tekliğimde ben;

Yeni bir medeniyetin tohumunu yüreğimde yeşertmekteyim...

Ondandır; içimdeki başkasına yabancı ve yalancı kalabalık ondandır!