İÇimDeKi KadıNıN ŞiiRi

uzun çok uzun
bir yolculuktan geri dönecek diye içimdeki kadın.
Önce süpürdüm sokakları…sonra bütün kaldırımları yıkadım.
Evde havalandırılmadık tek bir oda kalmadı.
Duvarların hepsini bembeyaz a boyadım.
Raftaki kitapların...hatta kitaplardaki tüm satırların
Tek tek tozunu aldım.
Nihayet salına salına döndü o kadın
Ama, o kadar yabancıydı ki artık bana.,
onu ben bile tanıyamadım

önce,
Boş sokaklarda yürüdü.
Sonra boş odalarda oturdu…boş gözlerle baktı uzaklara.
Boş kitapları boş raflara dizdi durdu…boşu boşuna.
Böylece geçti yıllar…
öylesine gücenikti ki terkedilmiş duygular.
Geldi geleli, kadına hatırını bile sormadılar.

Sonra…
puslu bir ocak sabahı
ufku kaplayan bulutlarda.
Sızlayan toprakları yeşertmeye mayalanan yağmurlar.
Bu suskunluğa daha fazla dayanamadılar.
Usulca ipini koparsın diye
Yaşanmamışlıklarda biriken bütün çığlıklar.
El ele verip sicim gibi ve acıtan
İri taneler halinde aramıza düşmeye başladılar.

Şimdi, ikimiz de sırılsıklamız. Ve ikimizde aynı ayar.
Ummadayız ki yüzümüzü ıslatan bu ılık damlalar
Sararmaya yüz tutan başaktaki son tohumu
Çatlatmayı başarırlar

Mine Özdemirtaş