İçimdeki Kadın Şiiri - Mine Özdemirtaş

İÇİMDEKİ KADIN
Kadın uzun bir yolculuktan dönecekti çok uzun.
Önce süpürdüler sokakları…sonra yıkadılar bütün kaldırımları.

Evinde havalanmadık tek bir oda kalmadı.
Raftaki kitapların...kitaplardaki tüm satırların tek tek tozu alındı.
Salına salına döndü kadın….önce,
Boş sokaklarda yürüdü.
Sonra boş odalarda oturdu…boş gözlerle baktı uzaklara.
Boş kitapları boş raflara dizdi durdu…boşu boşuna.
Böylece geçti yıllar…öylesine kirden arınmıştı ki duygular.
Onca zaman kadının hatırını bile sormadılar.
Sonra…puslu bir nisan sabahı…yavaşça kaplayınca ufku bulutlar.
İri taneler halinde düşmeye başladılar.
Sızlayan başakları büyütecek olan o yağmurlar.
Uyandı kadın kış uykusundan…yüreğine ılık ılık vurdukça damlalar.
Güller...Ziller ve şairler…bir de vazodaki yasemenler.
Sararmaya yüz tutan başaktaki tohumu çatlacaklardı hep beraber.
İşte tam o anda….
Gündeme düşüverdi….
Sonsuz bir karanlığı getiren kara haber.