İçimdeki İzmarit Şiiri - Kübra Şenal

Artık küf tutuyor beklentilerim.
Umursamaz bi ipe bağlıyorum boynumu.
Ne ki ecele dokunamıyor ellerim.
Boynumun etrafındaki morluklar dilimde düğüm oluyor.
Çelişkili cümlelerim iyice zıvanadan çıkarıyor kelimelerimi.
Tek yürek var bende, o da kamçılanmaya mahkûm oluyor.
Birden yazık çekiyorum kendime…
Halim ziyan, ben perişan…
Erimiş bi kaşar gibi yıllara eskimiş yüreğim.
Pörsük düşlerim geçiyor gözümün önünden
Bir güz yağmuru gibi tan vaktine ağlıyorum durmadan.
Nutkum tutuluyor anne(m) .
Bana öyle ilaç ver ki fukukum;
Ebedi acımda seni can çekişeyim yine
Yine de bitmek tükenmek bilmiyorsun bedenimde.
Merak etme,
Bu şiirim sen olmasan yazılmazdı.
Benim olan senden bi parçadır…

Bak yine ürküyorum sabaha hapsolmaktan!
Prangaları eskittim gecelerde,
Öylece bedenimin çürümesine dem biçiyorum.
Öyle soğuk ki buralar;
Dilim titriyor, diyemediğin sözlerinde.
Ecelime okşanıyor cildimin dörtte üçü.
Geri kalanı da
Seni düşündüğünün farkındalığıyla yaşama kırılıyor.
Babamın sigara izmaritini özlüyorum,
Sen gelince aklıma…
Vücudumu yaran semler yudumluyorum özlemime.
Bu hayata inat,
Kalemimin gözyaşlarını döküyorum sana…
Ve sana inat,
Gözyaşlarımın buharında öldürüyorum seni;
Ki bana dirilesin tekrar…
Ve bünyemde uyuyasın usulca…
Şimdi çatladı kalemimin ar damarı.
Ve hep seni betimliyor kanayanında…
Duvarıma çizilmiş günlerim,
Yırtılıyor umutlarımda.
Ve üstüme geliyor bu baş dönmelerim…
Midem de dingil davranıyor bana.
Ve kilim üstüne değil de
Kasvetlere kusuyorum…
Soğuk terliyorum üşüdüğüm sıcakta.
Ben sana cemreyim,
Sen bana yalancı baharsın.
Ben sana serinletici bi yağmurum,
Sen bana, yağmuru yaralayan sert bi dolusun.
Peki sen,
Sana dolu musun benim sana doluluğum gibi…?