İçimdeki İstanbul Şiiri - Rukıye Acar Genç

İstanbul
Ati sana ram olup sarılmış biçimdeyken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

Olmadan bir an önce bir kul bir hayal kursa
Hayalini resmedip yüce divana dursa
Bir an olmazlar olsa bir ses gökleri sarsa
Ey belde i tayyibe temizlen dön aslına

Bir alev sarsa göğü karanlık aydınlansa
Yalnız Üsküdar değil bütün bir dünya yansa
O ateşe koşuşsa aşkın kelebekleri
Ateş içre gülşeni görmeyen can kalmasa

Ayağa kalksa yine tarih aşk ve İstanbul
Kulağa dolsa o ses; beni İstanbul da bul

İstanbul
En vefasız yar bile sende vefa bulurken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

Cüretkar değilim ben yazamam şiirini
Ne laleli devrini ne yoksul güllerini
Bazen kana boyanan bazen havfle yıkanan
Ama hep reca kokan dualı ellerini

Aç bağrını İstanbul alem görsün sen nesin
Meydana ayakları çıplak dervişler gelsin
Hüdayi bir edayla haktan sofralar sersin
Aç doysun zenginlerse lezzet ne imiş bilsin

Yazdı sümbülün seni hokkası merkezinden
Bize inlemek düştü bu çağın dehlizinden

İstanbul
En zavallı kuş bile bahtiyar seninleyken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

Hamidi bir vav geçer boğazın çehresinden
Sular döner ebruya haliç efsanesinden
Toprakla buluşunca şemseddin in sakalı
Nazlı İstanbul çıkar Bizans ın köhnesinden

İstanbul can mecnundur sende ona Leyla sın
Doğrul Ayasofya dan düşmanların sızlasın
Nabi çıksın tarihten hiçliği açıklasın
Fuzuli testisinden yare sular çağlasın

Yürek yanar kim anlar dumanı tütmez bağrın
Dağılsın her bir yana nokta konulmaz çağrın

İstanbul
Gülüne kavuşuyor sana gelen her diken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

İstanbul da sonbahar aylardan yine kasım
Yerde inci arayan beyinler ruha hasım
Ağlamak mı gerekir ağlasın nesli Asım
Sadık olsun saniyen kelamı ebel kasım

Ismarlama çiçekler ne bilsin rengin nerden
Bunca kalabalıkta neden yalnız kız kulen
Ağlama İstanbul için çekme derinden
Yoksa güneş mi battı sana doğduğu yerden

Kafdağı'nda mı kaldı gül isimli sokaklar
Ararsan kaldırımlar nurdan gizleri saklar

İstanbul
Neyzenini kaybetmiş ucu kırık bir neyken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

Tanır beni yüzüme aşinadır gözlerin
Abajur ışığından daha yaslı gözlerim
Yokluğunda hamlaştı şimdi paslı sözlerim
Hatırla o günleri ki surlarında izlerim

Gökyüzüyle arkadaş yeryüzüyle yoldaştık
Biz her gece seninle bulutlarda ağlaştık
Hüzün ekmeğimizdi acıysa katığımız
Şahadeti su gibi içip içip kanmıştık

Vahdettin gibi seni gözlerimde gizledim
İstanbul sen bendeyken nasıl senden gideyim

İstanbul
Semada dostların sana huzur dilerken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

O Zişan ın övdüğü bereketli şehirsin
Sensiz kaldıysa eller hasedinden delirsin
Sende vefasızlık yok sen sevene gelirsin
Sen fatih ten hediye feyizli bir nehirsin

Bir martıdır bu şair içir vuslat gölünden
Bir yavuz nefesi ver geçir zulmet çölünden
Eyüp ün yeter sana duanda tutunmaya
Yalvar İstanbul gelsin gidenler gökyüzünden

Neylesin şu İstanbul yabancıyken kendine
Sarılıyor hasretle içli kubbelerine

İstanbul
Bu çileli sevdanın yarası içimdeyken
Nasıl gideyim senden sen benim içimdeyken

İstanbul deme bana bu bağlanışın neden
Zaten yorulmuşum tatsız tuzsuz devirden
Perdelerin kapanmış daha gündüz bitmeden
Aradım bulamadım kokun gitmiş laleden

İstanbul
hikmet libasından çıplak kalınca
kırılgan ruhunu alıp yitmişsin
adını kazıyıp gül yaprağına
son defa semaya bakıp gitmişsin

Güzellik ruha muhtaç ruhsa güzelsiz harap
İstanbul u ruhundan mahrum bırakma ya rab

18-04-06