Gençlik yıllarında başkalarının sahip olupta, benim sahip olamadıklarım için, eksiklikler için, haksızlıklar için başkaldırmak başkalarının devrim bizim ihtilal dediğimiz şeyi yapmak isterdim.
Varlıklar ülkesinde yokları yaşamak zoruma giderdi.
Milyonlarca insanın kısmetini bünyesinde barındıran insanlara kin duyar. Zenginden alıp fakire vermek isterdim.
Ama yıkmadan, dağıtmadan, bölmeden.
Bütün zenginler kötüydü o yıllarda gözümde, çünkü ben yoksuldum daha doğrusu orta direkken yavaş yavaş yoksullaştırılan bir ailenin çocuğuydum. Harçlıksız okula gittiğim, harçlıksızlık yüzünden arkadaşlarımdan utandığım çok oldu.
Ama yoklukları hiç ihanet sebebi saymadım. Ben üşürkende sevdim vatanı, alev alev yanarkende.
İsyanları hep sona sakladım, o hiç gelmeyecek sona.
Dudaklarda kelimelerin bittigi an
aslında insanın en çok konuşmak istediği andır.
Fakat konuşmamak gerekir. Çünkü o biten kelimelerin ardından gelenler isyandır, haykırıştır, ihtilaldir.
Böyle diyerek susmaya alıştırdı bizi ana babamız,
ihtilalcilerin, isyancıların başına gelenleri anlatarak.
Ben hep sustum, fakat yüreğim hiç susmadı için için haykırdı, ta bu yaşıma kadar.
Şimdi sözlerime dökemediklerimi kelimelere döküyorum.
Yeter artık haykırmak istiyorum.
Kayıt Tarihi : 23.9.2008 16:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!