İçimdeki Hikayeler Şiiri - Evren Özcan

Kitabım tozlu raflarda.
İçimde ne hikayeler var,
Açıp da bakan mı var,
Allah aşkına!

İskambil kağıdı gibi elden ele dolaşmalı mıydı,
Yahut, tedavülden kalkmış bir para gibi, unutulmalı mıydı?

Şimdi dayansam, çıksam şöyle bir tepeye,
En güzel manzarayı da ben seyreylerim,
Manzarayı en güzel ben anlatırım.
Ben güzel bakarım dünyaya çünkü.
Çocuklar vardır benim sözlerimde,
Minik şirin hayvancıklar,
Kulakları sallanan köpecikler,
Süt kokan, mışıl mışıl uyuyan bebecikler.

Oysa siz, ki sizin de gayrı vardır bir güzelliğiniz!
Kurşunları, mermiler, topları, tüfekleri çok seversiniz.
Birilerinin canı yanar,
Onları buna mecbur edersiniz.
Sanki elemli olmak zorunda insan,
Ve ağlamak zorunda sanki bir anne daha bu sabah.
Sanki yemişinden vazgeçmeli, bir çiftçi daha kırmalı saban.

Ama yok!
Kitabım ya işte, okumazlar.
Görmezler, ki bakmazlar.

Sabah aydınlıkta kalksa ya çocuklar,
Şöyle öğlene kadar uyusalar.
Yüzleri gülse, gözler çakmak çakmak,
Matematiği sevseler ya.
Ah! Hep bir hayal, hep bir masal!

Yaradan bana öyle bir körlük vermiş ki,
Kötü göremiyorum.
Öyle bir sağırım ki,
Kötü sözleri duyamıyorum.
Ama kalbim duyuyor, ruhum görüyor.
Ve her gün doğumunda,
Bir bebek doğumunun sevinci yok artık,
Kumsallar taşlı,
Ayaklarımıza illa ki bir şeyler batıyor.

Şu perdeleri aralasak mı,
Bugün kimbilir neresi kırmızıya boyandı?
Öyle bir kılıç ki dillerimiz,
Sussak kendimizi keser,
Konuşsak sevdiklerimizi.
İçimize atınca da boğuluruz hepimiz.

Kitabım tozlu raflarda.
İçimde ne hikayeler var!

Evren Özcan
14.02.17 Salı