İçimdeki Güzellikler Üşür

içimde nice korkular büyüyor
sonbahar sevinçlerimden vuruyor beni
ömrüm çiçeklerini soyunuyor

soğuk camları dövüyor dışarda
rüzgâr takılmış hüzün makamında
yapraklar sokaklarda veda turunda
yine telaş başlamış kuşlarda
ve açlarda
can pazarı kurulur kışlarda

insan kirlenince kirleniyor aşklarda

mutluluk hız kesmese de çocuklarda
bana bir şeyler olur her sonbaharda
ve azaltır içimdeki heycanı
ah tersine çevirebilsem zamanı
nice güzellikler var kaçırdığım
nice ereklerim var ıskaladığım
yeniden yaşamak istediğim binlerce anı
akdenize sıcaklığını sağan yüreğini ver sevdiğim
kurutayım yanaklarımdaki damlaları
daha yaşamak istedikleri varken
sona doğru yürümesidir korkutan insanları

günlerin aynasında kendimle yüzleşerek
yolun yarısını yedi adım geçtim
ölüm yaklaştıkça yaşam uzaklaşıyor
ama insan uzaklaşamıyor sevdiklerinden
öğrendimki hayat denen öğretmenimden
insan zıttını da içinde taşıyor
sevgiden uzaklaştıkça insan acımasızlaşıyor

üzgünüm anılarım benimle yaşlanıyor
hayat insanları hırpalamaktan hoşlanıyor
gülücükler soluyor güller kanıyor
çelişkiler yumağı hayat
birisinin mutluluğunda diğeri yanıyor

sonbahar günlerin kapısını aralıyor
korkularım uyanıyor içim daralıyor
nereye kadar direnir yorgun beden
bir günümüz geçmeyecek mi üzülmeden
zaman ömrümden çalıyor
neden hep ölüm kazanıyor

baharınla gel sevdiğim korkularımı benden düşür
sonbahar gelince içimdeki güzellikler üşür
ben sussam yüzüm konuşur
n’olursun konuşma yüzüm
yürekler tutuşur
oysa sana insanları mutlu görmek yakışır
her insan zulalarında umutlarını da taşır