İçimdeki Gurbet Şiiri - Osman Nuri Akbulut

Mormenekşe, buz gibi pınarların başında

Soşelerden geçen kamyonları sayardık

Kırmızı senin, sarı onun, mavi benim

Sonra gün biter dağlardan koşarak inerdik

Dağarcığımızda ki son

Kuru ekmek kırıntıları

Daha Süt dişlerimizde tatlanırdı.

Ve çocuktuk

Bir gün dağlardan yapışkan ve kara asfalt yollara indi yolumuz.

Geçtik ve arkamız da bıraktık

Yeşili,

Ormanı, dağları, karı boranı

Ve de zamanı

Bırakıp düştük yollara

Oysa biz atlara sevdalıydık

Tozu dumana katan,

Rahvan gidişlere tutulmuştuk

Naçar bakışlıydık ufuklara

Ejderhanın göz yaşı sanırdık yağmurları

Ve çocuktuk

Ateşin sıcaklığı ısıtmazdı anne kucağı kadar

Ham sütün tadına varınca

Mutluluyduk sonsuza kadar

Sahte bir düş tutunca

Elimizden

Düştü yolumuz gurbete

Daha ninnilerine ve masallarına doyamadığımız annelerimizin

Gözleri buğulanmamıştı

Biz quatum fiziğine başlarken

Çocukça düşlerimizi köleleştiren

Ve de bilimselmişçesine yutturan hokkabazlara inanmışlığımızın başlangıcıdır çocukluğumuzun yokoluşu

Düştüğümüz yolların

İki yüzlü şeytanlara satılmışlığını

Fosil çiçeklerin güneşe değilde gölgelere sığındıklarını görünce

Dipsiz kuyuların karanlığına

Burjuva takıntısıyla alıştık.

Ne baharlar görmüştük oysa

Yaban leylakların kokusu

Toprağın buğusu,

Ormanların uğultusu yüreğimize işlemişti.

Bir yalan, bir yalan ve çok yalanla

Efsunlu bir bataklığa gömmüşüz

Umutlarımızı

Şehrin dar, derin ve paslı sokakları

Koca bir mapushane

Kalabalıklar hep aynı yönde

Ve Aynı düşüncede

Vakit dar,

Şehir dar,

Fikir dar

Tut elimden ey sevgili yar

Bir seher vakti

Ölüm uykusundayken bu şehir

Kanatlanıp gidelim

Son Kuşlar gibi

Büyülü bir mevsim olsun

Menekşelerin şehri

İçli bir şarkı gibi

Koca bir söğüt ağacının dibinde

Yorgunluğumuzu gömelim
Kemiklerimizi solucanlar okşasın

Hazzına varamadığımız acılar

Merhamete bürünsün

Yıkansın ruhumuz

Çağlayan kar sularında

Berraklaşsın renkler

Ve yosunlar kibleye dursun

Ey sevgili yar

Bitsin bu işkence

Bitsin bu gurbet