İçimdeki Gurbet Şiiri - İlker Murat Çinitaş

Şimdi uzaklardayım ey can
İçimde bir özlem fırtınası kopuyor
Suyunu toprağını
Ağacının yaprağını özlüyorum köyümün
Anamı babamı
Her şeyden tatlı anadilimi özlüyorum
Türkülerini klamlarını özlüyorum
Ve sonra sokağa çıkıp
Rastgele birisine ;
"Ez qurbana to derdê min zof grano
bê mire jû klame zazaki wace"
Diyesim geliyor içimden.
Kafamda deli sorular beliriyor
Gurbet dedikleri bu olsa gerek
Her şey bana yabancı
Ya da ben yabancıyım her şeye.
Alışamadım bir türlü gurbete
Yolu yabancı
Dili yabancı
Sokağı caddesi
Rüzgârı tozu yabancı
Her an
Gözlerim şal û şepik giyen birilerini arıyor etrafta
Sonra
Gülen yüzüyle emektar anam canlanır gözümde
Başında altı mecidiyeli kofik
renga renk desmaliyle çiçekli fistanıyla.
Sekiz köşeli kasketiyle babamı görür gibi oluyorum hayalimde.
Gerger tütününden sararmış parmakları Çalışmaktan nasır tutmuş öpülesi elleri
Gözlerim yaşarıyor istemsiz
En yüksek binanın üstüne çıkıp bağırasım geliyor yeminle.
Ey koyê munzur ziyaret a xızırê qal
Ey cemê munzurê
Ey Dersim a rengin
Min zof bîrya to kerd.
Ah gurbet neden bu ayrılık.
Aslında yok bir birimizden farkımız
Alın terimizin rengi aynı
Ellerimizdeki nasırlar bile aynı.
Kim çöreklenmiş emeğimizin üstüne
Neden doğduğumuz yerde doymuyoruz
Hep göçebe halinde canımız
Gurbet içinde gurbet yaşıyoruz
Çile çekiyor insanımız.

Devrimî
16.03.2024 mamak