İçimdeki Güneşim Şiiri - Önder Karaçay

Sözler muammalı bir güzellik içindeydi,
Güneş alev alev toprağa eklenen ışığa bakış ekliyordu,
Bu güzellik karşısında bütün duyguları gözler konuşuyordu.

Kendi kıyısında balık tutmayanlar dadanmıştı kıyılarımıza,
Vakarına sahip çıkan duruşumuz karşısında,
Halimiz çimlerde çırpınan bir sazandı.

Bir insanın her şeyi olmayan insan,
O insanın hiçbir şeyidir.

Bir arı çiçekli bir ağaç dalına nasıl bağlanırsa,
Bir insan öyle bağlanmıyorsa yurduna, insanına, kendine,
Bir an gibi kalır.

Bütün hayatı değildim,
Çılgın bir kıskançlık büyüyordu içimde,
Kendi nefsini suçlandırıyordu.

İşlenmiş bir günahım kefareti,
Duygular ufaltılarak ödenemiyordu,
Hayatta bencilliğinde erdem olduğu durumlar vardı.

Gerçek hastalar yaralarını gizlerdi,
Felaketler sadece insanları ayırmakla kalmaz,
Toplumların mistik kurallarını da sustururdu.

Aşkın meraklı gözleriyle bakmaktan,
Kör oldum ama yine de görüyordum,
Hislerime göz taktım

Hareketlerinde parlayan o taşkın sevinç,
Güneş gibi üzerime bakış atarken,
Kırlangıç inceliğinde çıkıyordu sesindeki o titreyiş

Mahşer günü açılacak perdeler örtülü kaldı,
Gökyüzü bakır rengindeydi,
Güneşin son ışıkları gözlerimde öldü.

Benzim dalından düşmüş bir hazan yaprağından daha solgundu,
Kusursuz olmaktan uzaktım,
Işığımı, güneşimi kaybetmiştim.

Öylesine derin bir edaydı,
Aşkımın isyanını boğdu içimde

Kendimi unutturuyordum
Başkalarının gözünde
Tekrar doğacağım ana çekiliyordum.

Önder Karaçay