İçimdeki Gölge Şiiri - Sevda Yanar

Gittin de çok uzaklara,
Bir iz bırakmadın ardından.
Ne yönüne uçtu kuşlar,
Ne kelebekler kanat açtı.
Bulutlar bardan bardan dağıldı,
Yağmurlar hışım gibi, çığ gibi!
Ne seni gören var, ne izini yoran;
Kokunu duyuyorum, kardelenim
Buram, buram...

Yokluğuna katlanabilse gecelerim,
Ağlayabilse karanlıklar.
Öbek öbek ışık yığsam tepelere,
Her kuytuda seni arasam...
Baykuşlar yol gösterse;
Yorgun akan dereler boyu.
Yarasalar nöbet tutsa
Uğramadan
İzbe, küf kokan mağaralarına...
Dayanırım artı her anı, her acıya.
Tuz bassalar bile
Yaralarıma...

Koşsam da nafile, ulaşamam ki
Senin zamanına.
Çok araladın, soğuttun aramızı.
Değiştirdin dünyamızda
Ne var, ne yok;
Hepsini, hepsini yok ettin;
Sildin süpürdün umutlarımı!
Mecalim kalmadı, kaçıp kurtulmaya
Çaldın, çırptın
Kırdın kanatlarımı...

Nasıl bakacağım, söyle?
Senin olmadığın gökyüzüne.
Hangi bulut bana gölge olacak,
Hangi kuş umut?
Kimden alacağım haberini,
Vurgun yemiş gibiyim, anlasana.
Ve benim her gece kuytularda ağladığımı
Söyle; kim söyleyecek
Kim söyleyecek sana...

Rüyalardaki düş gibi,
Çekip gittin hayatımdan sessizce.
Ne ben seni tanımışım,
Ne de sen beni...
Çalmışım, ayırmışım bedeninden
Tapınıyorum, mabet edindim
İçimde kalan gölgeni...

(Ödemiş, 2008)
Ağlayabilse karanlıklar.