İçimdeki Fırtına Şiiri - Şair Saheser

İçimde ne fırtınalar kopuyor bir bilsen
Bir bilsen sensizliğin okyanuslar kadar büyüdüğünü
Büyüdüğünü yedi kat arşa değin.
Öğrendim yokluğunda zaman kavramını
Dakikaları, saniyeleri sayıp
Bir an daha geçti diye
Şükrederek,
Yüce Tanrıya seni bize bağışlasın
Ayırmasın diye sonsuza dek.
Kolay sanırdım, katlanırım sanırdım her güçlüğe, zorluğa
Güçlüyüm derdim kendime, güçlüyüm.
Birer palavraymış, yalanmış hepsi
Yalanmış meğer o yaşanılan yıllar, geceler seninle geçen.
Ağlıyorum şimdi sabahlara kadar
Bakıpta boş kalan yastığına
Yetmiyor ağlamak nicedir
Bağırmak, haykırmak istiyorum
Sesim kısılana dek.
Bakıyorum aynadaki solgun yüzüme
Meğer ne acıymış yokluğun,
Sensizliğin.
Acı veriyor bana düşünmek ihanetini
Düşünüyorum, düşünüyorum
Düşündükçe batıyorum her defasında
Hep yanında biri var, düşlerimde
Sana dokunan, seni okşayan
Ve sen kendinden geçmiş, öylece yatıyorsun
Düşünüyorum, kahroluyorum
Ve hep aynı düşler
Çöküyor bir kabus gibi gecelerime
Sarsılıyor bedenim
Titriyorum her defasında
Ağrılar giriyor kasıklarıma
Bir karabasan oldu hayatım şimdi,
Şimdi uzaklardasın benden
Yıldızlar kadar
Uzatıyorum ellerimi boşluğa gökyüzüne
Uzatıyorum ama nafile
Çekiliyorum geri, umutsuzca.
Tükendim artık, yeter, dön gel!
Gitme bir daha uzaklara.
Kopuyorum senden artık
İstemesemde
Uzaksın bana, bir o kadar da yabancı.
Bıraktın buralarda yapayalnız
Gittin
Issız bir adadayım tek başıma
Gökteki yıldız kadar yalnızım
Kimsesizim
Çaresiz, tükenmiş
Saldırıyor duygularım her an, bir yılan gibi
Yaralıyor ruhumu
Paramparça ediyor bedenimi
Elim kolum kırılmış
Durmuş sanki yaşam, saatler durmuş
İçimde ne fırtınalar kopuyor bir bilsen
Bir bilsen hislerimi
Bir okuyabilsen düşüncelerimi
Bir anlasan beni, anlayabilsen.
Tut ellerimden
Sarıl sımsıkı
Sarıl susuz topraklar gibi kalmış bedenime
İçimde ne fırtınalar kopuyor
Bir bilsen!