İçimdeki Deprem Şiiri - İsmet Can

Kaç saat geçti; bilmiyorum
Ya da kaç gün
Yoksa hafta mı?
Zaman durdu; benim için
Bildiğim tek şey
Zaman içindeki o zamanlar

Kafam kaşınıyor
Saçlarıma dökülen tozlar yüzünden
Sol yanım acılar içinde
Bedenime batan cam kırıkları
Ellerimde birkaç kesik
Parçalanmış sürahi sebep
Muhtemelen
Papatya deseninden tanıdım; onu
Dibi kalmış, geriye

Şimdi hatırlıyorum da
Sayısız kere su içmiştim; ondan
Nerden bilirdim
Canımı yakacağını, bir gün
Hep derlerdi
‘Saydamlık, belirsizliktir’ diye
Öyle de oldu; işte
Saydam yapısından
Saydam su içtim
Ve saydam kesiklerle, acı çekiyorum

Birde başıma değen
Duvar olmasaydı
Yıkık kolonun altında
Hayalini kuruyorum, ötelerin
Duvarın ardındaki hayatın
Ama ortalık sessiz, şu an
Tek arkadaşım, sessizlik
Yardım ediyor bana, her an
Hayal kurmama
Seni düşünmeme
İdeallerimin ertelenmiş, umutlarına
Aile sıcaklığına
Geçmiş çocukluğuma

Böylesine sadık bir arkadaş olacağını bilemezdim
Sessizliğin
Oysaki ses veriyor veriyor, bana
Sessizlik
Yine başladı
Arada bir gelen, yağmur
Ve yüzümde bir tebessüm
Odaklanıyorum hemen
Beni kesen saydamlığa
Tekrar dolmuş bir miktar
Sürahinin dibi
Ve itiliyorum
Uykusuzluğun dibine

Ne zaman kapandı; bilmiyorum
Göz kapaklarım
Zaman hangi hızla koştu
Dörtnala
Belki de ağır aksak

Sessizliğin sesini bastırıyordu
Çılgınca alkışlar
Ve ‘ALLAHÜ EKBER’ nidaları
Evet, işte nihayet
Ölüm eşiğini atladığım anlardı; bu
Beklenen olmuştu; sonunda
Benden uzaklaşıyordu
Papatya motifli sürahi
Neden acıyor hala, sol yanım
Gözlerimde saydam kalabalık
Ve ben omuzlar üzerinde
Böyle oluyormuş demek
Ölüm
Mental yorgunluk
Ve de zifiri karanlık

Gözlerimi açtım
Etrafımda beyaz melekler
Tebessüm eden yüzler
Sanki herkes mutlu gibi
Böğrümde aynı acı
Kafamdaki aynı kaşıntı
Ve kafamın içindeki sessizlik
Duruyorlar hala, nedense
Bir karışıklık olmalı
Bu işte
Düşündürüyor beni
“Düşünüyorum, öyleyse varım”
Felsefesi misali

Uzun süre aradı; gözlerim
Bir önceki sahnedeki dostlarımı
Yıkık kolonlar
Üzerimdeki duvar
Papatya desenli kırık sürahi
Ve sessizlik
Hepsi gitmişler
Yeni dostlarım etrafımda şimdi
Beyaz Melekler
Gülen yüzler
Benimle aynı kaderi yaşamış
İnsanlar

Deprem olmuş sanırım
Buymuş benim
Zaman içindeki sessizliğim
Sessizlik içindeki depremim
Depremin verdiği hasar
Hasardan payıma düşen, benliğim
Zahiri yaralarım çok
İçimdeki depremi bilen yok
Haddi zatında

Bir televizyon karşımda
Ne tahribatları haber veriyor
Derin bir nefes alıp verdim
Neydi o, içsel boşluk
Sonunda kavuşulan hoşluk

Derdimi dert bildim, hep
Zaman içindeki zamanda
Zamandan ayrı başka zamanlar varmış
Zaman ayrımı yapmayan
Geçmiş olsun, Türkiye’m
Benim güzel ülkem
Benim güzel insanlarım

Varsın yıksın beni
İçimdeki deprem
Tekrar kalkarım, sonuçta
Devlet, Millet el ele
Bu manevi duruşta

01 07 2023