Bende İnsan Şiiri - Mustafa Parlak

Yüzüm; Sirkeci’de oturur
Gönlüm; gülen yüzlerin hayranı
Ruhum; maveradan da öte...

Bu Miras mıdır? Bana
Zannetmem değildir, asla!
Ne dedemden babama
Ne de babamdan bana

Yoksa alın yazısı bu mudur.
Bunun adı mıdır kader.

Nedir? Beni böyle param parça eden
Her aynaya baktığımda yüzüme vuran
Ayaz yanığı, kar savruğuyla olan birliktelikten
Yediğim bozkır ayazımıdır yüzümde duran

Ah gönlüm güzel gönlüm
Gönlümün güzelliği bilirim,
Deren eller nereden
Binbir renkli çiçektir o
Anadolu toprağında yetişen

Yunus gibi Mevlana gibi
Nice pir, aşık ve yarenlerden
Dil ile söz ile
Hal, tavır ve şiir ile gelen
Sevginin damıtılıpta
En saf halidir bana verilen

Nedir bende ki bu karmaşa
Bu hezayan, bu bilinmeyen
Bir hiçlik var içimde
Bendende öte
Ne arar ruhum
Neyi ararda bulamaz
Bu devran içinde…

Ne menen bir şeydir içimde bastıramadığım
Ne yapsam dindirmiyor
Dindirmiyor yaptığım baştacı
O yüzdendir bendeki elem,
Bu dillendiremediğim acı

Nedir arayıpta bulamadığım
Bulmak için çabaladığım.

Bu nasıl olur, niye dir,
Nedir bende insan?
Bu mudur...
beni ayakta tutan

Niyedir içimdeki öfke...
Bir yaprak niye sararır
Niye dalından düşer.
Düşürdü diye yaprağını
Dala mı kızmam gerekir.

Nedir ilacım ruhuma!
Şiirlerim midir?
Onlarda kifayetsiz,
Onlar da mesmur….

Ne yapmalı bilmiyorum.
Hepsi de birbirine can ciğer kuzu sarması
Üç maymundur alenen bende insan
Neresinden tutsam elimde kalır
Biri gitse bile
Diğerleri bende kalır
Hep bende kalır…
hep bende...